De terugreis.

Drie wekkers gezet en dan nog wakker liggen. Ongemerkt misschien de angst gehad om me te verslapen. Laatste half uur in slaap gevallen en netjes door de wekker gewekt. Als een speer waren we met z'n vieren gewassen en aangekleed. Het ontbijt dat vanaf kwart voor zes al klaar stond was niet te pruimen (mag ik dat zeggen?). Zelfs het brood van de Deense bakker was nog verser na drie dagen. Ook de koffie hebben we niet weg kunnen krijgen.
Gelukkig stonden we op tijd met onze koffers bij het busje. Er stonden zes personen meer bij het taxibusje dan dat er in konden. Sanne kon op de sterke benen van haar broer zitten, bleven er nog vijf over die het knap benauwd kregen. Aangezien zij veertig minuten later een vlucht hadden dan wij, zijn we mooi blijven zitten.
Op het vliegveld netjes voor Terminal 6 afgezet. Dat dan weer wel. Gisterenmiddag hadden we al gezien wat een verschrikkelijk groot vliegveld LAX is. En zelfs om tien over zes 's morgens is het al druk.
Inchecken via een paal gaat snel, al kregen René en ik beide even de kriebels toen er als eerste om de creditcard werd gevraagd. De tickets waren nl. met René zijn kaart geboekt. Gelukkig gaf het apparaat al gauw de vier namen, toen ik mijn creditcard er in stak. Ook het inleveren van de koffers is een eitje. Dat gaat soepel.
Ondanks dat het een groot vliegveld is, zien wij maar twee winkeltjes bij de Gate. Maar het belangrijkste hebben ze: een Starbucks!
Wanneer we bij de gate plaatsnemen wordt het snel drukker. Er komen (heel) veel mensen voor de balie met koffers. Dit heb ik nog nooit gezien. Wel over gelezen, US Airways staat er om bekend; vliegtuig overboekt. Gelukkig hadden we thuis onze stoelen al geregeld.
Er wordt $600,00 aan vouchers geboden voor vier "gegarandeerde" plaatsen op de vlucht van 01.40 uur. Wij bedanken, wij willen naar huis! Al twijfelt Sanne, wanneer haar broer vertelt dat haar Michael Kors tas zo wel dichterbij komt. Gelukkig wil ze met ons mee op deze vlucht, want wij waren er niet voor op het vliegveld blijven zitten.
Kwart voor negen stijgt het vliegtuig op. Straks mag de klok weer drie uur vooruit, voordat we in Philadelphia landen.
Sanne zit naast mij. We lossen samen twee Sudoku's op, lezen wat en spelen drie potjes Yahtzee.
Ruim voor de geplande tijd landen we. De koffers zijn door gelabeld , dus alleen wij moeten door de douane voor de doorreis. Wat ons bevreemd is dat de ruimtes bij de bagageband voor iedereen toegankelijk lijkt. Mensen van buitenaf kunnen zo van de straat binnenstappen. Op de heenreis hadden we dit ook al gezien.
We eten wat op het vliegveld, Pat geeft aan dat we "Wendy's" (een hamburger keten) nog niet hebben gehad. Laat die nu toevallig hier zitten. De mannen zwichten. Sanne hoeft niets en ik neem wat lekkers bij de Starbucks. Deze laatste is voor ons de graadmeter geworden betreffende de prijzen per stad. Zo is San Francisco duurder dan LA en hotel "Ceaser Palace" op de strip duurder dan de vliegvelden. We appen ook nog wat met het thuisfront.
Voor we er erg in hebben kunnen we al weer boarden voor de volgende vlucht.
In dit geval niet meer passagiers dan er in kunnen.
Op het moment dat we moeten vertrekken wordt er omgeroepen dat we nog op de aanlevering van enkele maaltijden moeten wachten. Dit heeft tot gevolg dat we IN DE FILE komen te staan voor de startbaan. In eerste instantie zouden er tien voor ons vertrekken en dat zou zo'n twintig minuten vertraging opleveren. Uiteindelijk viel dit mee. Onverwacht gaan de motoren draaien en zien we acht toestellen staan, die ons voor laten gaan (was wel een grappig gezicht, is weer eens wat anders dan al die auto's op de Interstate in en rond LA).
Samen met Sanne kijk ik "American Sniper" op de IPad. Wel in etappes, want we begonnen al voor het opstijgen (dan moet alle apparatuur uit worden gezet) en al snel komen ze met de maaltijden en drankjes. Film stond al lang op mijn lijstje, nu eindelijk de rust voor. Wat een mooie film.
We proberen ook nog wat te lezen op het moment dat de mannen een film kijken.
Kwart voor elf zet ik de klok zes uur vooruit en kan toch nog zo'n twee uurtjes dommelen. Veel te weinig om echt uit te rusten, maar dat doe ik lekker weer in mijn eigen bedje. Ik zie de hoofden van de mannen voor ons ook op een wit kussentje liggen, ik hoor straks wel hoe uitgerust zij zijn. Sanne dommelt ook meer dan dat ze slaapt.
Om half acht komen de stewardessen met het ontbijt langs. Daarna krijg ik het voor elkaar om toch nog m'n boek uit te lezen.
Op de afgesproken tijd landen we en al onze koffers liggen op de bagageband.
Het loopt gesmeerd. We halen de auto op die bij Sky Park in Aalsmeer staat en rijden naar huis.
Vanavond eindelijk onze viervoeter ophalen. Jippie!